Na početku kampanje za prijevremene izbore za predsjednika Republike Srpske 2025, Milorad Dodik pokazuje da ne planira mijenjati političku taktiku. Iako su mu krajem oktobra ukinute američke sankcije, njegova retorika ostaje nepromijenjena. I dalje gradi kampanju na podjelama, strahu i otvorenom govoru mržnje.
Umjesto da predstavi politički program, Dodik uporno govori o „nametnutim izborima“ koje navodno organizuju „muslimani iz Sarajeva“ i međunarodna zajednica s ciljem da „ponište volju srpskog naroda“. Na taj način, institucije poput Suda BiH i CIK-a prikazuje kao oruđa u rukama neprijatelja, a izbore pretvara u još jedan front sukoba, a ne priliku za političko takmičenje.
U njegovim izjavama ključni pojmovi nisu razvoj, zdravstvo, obrazovanje ili borba protiv korupcije, već „devastacija Srpske“, „muslimanska politika“ i „izdajnici među nama“. Kandidat SNSD-a, Siniša Karan, u javnom diskursu gotovo i ne postoji, sve se vrti oko Dodika kao „garanta opstanka“ Republike Srpske.
I pored ukidanja sankcija, koje su ranije uvedene zbog podrivanja ustavnog poretka i korupcije, Dodik nije napravio nikakav retorički zaokret. Naprotiv, njegove poruke sve češće sadrže elemente kolektivnog etiketiranja, dehumanizacije i podsticanja mržnje prema Bošnjacima, Sarajevu i predstavnicima međunarodne zajednice.
U jednoj od izjava Sarajevo opisuje kao „smrad koji se vijekovima širi“, dok političke protivnike označava kao „poslušnike muslimanske politike“ i „strane plaćenike“. Takav jezik više nije samo provokativan, on se uklapa u šablon govora mržnje, jasno definisan međunarodnim i domaćim pravnim standardima.
Kampanja SNSD-a se, umjesto oko ideja i javnog interesa, vrti oko stvaranja atmosfere opsade. Bošnjaci se prikazuju kao homogeni neprijateljski blok, međunarodni akteri kao „fašisti“, a domaći protivnici kao izdajnici. Dodik ne ostavlja prostor za drugačije mišljenje. Svaki glas koji nije za njega, označen je kao prijetnja Republici Srpskoj. Tako se građanima šalje poruka da ne biraju između različitih politika, nego između „izdaje i opstanka“. Time se guši politički pluralizam i sve više normalizuje atmosfera straha, netrpeljivosti i isključivosti.
Ono što dodatno zabrinjava jeste potpuna nekažnjivost ovakvog govora. Iako domaće institucije imaju zakonske mehanizme da sankcionišu govor mržnje, to se ne dešava. Time se šalje poruka da je ovakvo ponašanje dozvoljeno, čak poželjno ako donosi političke poene. Izostanak odgovora samo ohrabruje dalje širenje netrpeljivosti, a sve više građana se povlači iz javnog života, suočeni sa retorikom koja ne ostavlja prostor za drugačije glasove.
Gerila.info
